Jedną z charakterystycznych cech języka niemieckiego jest zapisywanie rzeczowników wielką literą. Sprawdź w naszym wpisie, skąd wzięła się ta reguła, a także jakie są pozostałe, główne zasady języka niemieckiego.
Skąd wziął się zwyczaj zapisywania rzeczowników dużą literą?
Pisanie rzeczowników w języku niemieckim dużą literą ma bogatą historię. Pierwsze, pojedyncze duże litery w niemieckich wyrazach, nie tylko rzeczownikach, znajdujemy już w annałach w okresie późnego średniowiecza, a dokładniej w okolicach XIV wieku. Zapisywano w ten sposób słowa o szczególnym znaczeniu, na przykład związane z wiarą czy sakramentami, a także nazwy własne, tytuły, pojęcie kolektywne, czy wyrazy o czcigodnym wydźwięku.
W roku 1532 lista wyrazów, zapisywanych dużą literą ograniczona została do nazw własnych i rzeczowników o wysokiej randze. Zwyczaj używania dużej litery w środku tekstu utrwaliła wiek XVII i kultura baroku, chętnie posługująca się majuskułą, czyli wielką literą. Wówczas przyjęto obecną regułę pisania rzeczowników.
Jakie są pozostałe reguły, które trzeba przyswoić w trakcie nauki języka niemieckiego?
Cechą charakterystyczną języka niemieckiego jest także fakt, iż większość liter jest zbieżna z oznaczającymi je dźwiękami, a także funkcjonowanie długich i krótkich samogłosek, przy czym samogłoski są wymawiane długo w sylabach kończących się samogłoską, gdy po nich następuje spółgłoska wydłużająca artykulację samogłosek oraz gdy samogłoski są podwojone. Samogłoski z kolei są wymawiane krótko zawsze przed spółgłoskami podwojonymi i w sylabach zamkniętych.
Warto również zwrócić uwagę na pisownię zapożyczeń w języku niemieckim, które zazwyczaj są wymawiane tak samo, jak języku oryginału. Ciekawostką jest fakt, iż od lat 70. XX wieku Niemcy nie walczą z wpływem języka angielskiego i nie nadają angielskim wyrazom niemieckich odpowiedników.
Tajniki języka niemieckiego, a także zasady posługiwania się nim oraz używania określonych słówek i zwrotów poznasz na oferowanych przez nas kursach.